Ben de bir zamanlar makyaj yapardım. Çalışma hayatımdan bir parça şeklinde yüzümde "Savaş boyaları" derdim onlara. Çok sevmeme rağmen olmazsa olmaz durumuydu. Aslında çaktırmadan da severim makyaj yapmayı. Hoşuma gider. Kendimi daha kadınsı hissederim. Tabi ki bu konuda bir savaş başlayana kadar; o öyle birşey ki, burun ile çene arasındaki ve sanki benim bir parçam değil de benden bağımsız çalışan uzvum; dudaklar. Ruj sürmek sanki deveye hendek atlatmak gibi. Neden? Alt ile üstün ölçüsü tutmuyor. Her türlü hile geçerli. Kalemle küçültmek, olmadı büyütmek, rujun renkleri ile oynamak. Bir gün kendimi elimde cetvelle yakaladım. Ayna karşısında dudaklarımın ruj ve kalemle oynamış halini ölçüyorum. Eşit olmazsa sil baştan. Programda dışarı çıkmak varsa bendeniz yarım saat önce tuvalete kapanırım. Ölçüyü tutturacağım ya... Kendimce hazırladığım sınavlardan geçtikten sonra tamamlanan ruj, artık toplum içine çıkmaya hazırdır. Ama bir aşama daha vardır. Dino nasıl atlatılacak? Adam gayet masum isteklerle bana yaklaşırken, benim başım tam ters yönde hareket etmekte. Ben o kadar çabalayım, ruju icat eden arkadaş benimle gurur duysun sonra adam gelsin beni dudaklarımdan öpsün. Yok, olmaz... Ne mi olur? Bu kadın ruj sevdasından vazgeçer. Ruju çıkarır hayatından. Sonra birden hatırlar onu ilk aşk tadında. Yemek yaparken, İtalyan mutfağından Risotto gibi ocak başından ayrılmaya izin vermeyen zorlu bir reçetede. 10 dakika ve tam 10 dakika. En koyu ruju ve kalemi bulur makyaj çantasının dibinden. Hayli zaman geçmiş üstünden. Biraz pratiğe ihtiyaç var. Dudaklar hazır ve içerden alarm çalar. Risotto hazır. Kocaman bir gülümseme. Kapı çalar, adam gelir. Risotto, ruj ve kadın... O 10 dakikayı zamandan çalmak işte budur...
Bu yazı ruj sürecek zamanı olmayan kadınlara ve zamandan çalmak isteyen erkeklere ithaf olunur;
Cumartesi günü MSA'da Tefal etkinliği vardı. Herkesi emin bir yerlere emanet ederek aktiviteye katıldım. Çok da iyi geldi. Hem daha önceden ve uzun zamandır görmediğim arkadaşları görmek hem de merak ettiğim blog sahipleri ile tanışmak, ilkbahar havası yarattı bende. Konu Tefalin yeni piyasaya çıkardığı Düdüklü Tencere Tefal Nutricook. Zamandan kazanma ve kaliteli beslenme açısından inanılmaz bir şekilde çalışan Tefal ekibinden yeni bir ürün. Düdüklü tencerelerin pişirmede getirdiği kolaylığı herkes tarafından kabul edilir. Kadın kadına yapılan konuşmalarda "Atıyorum düdüklüye, 10 dakikada hazır." cümlesi oldukça sık kullanılır. Benim gibi kullanmaktan da korkan kişi sayısı da az değildir diğer taraftan. Her korkunun altında bir sebep vardır düşüncesine, kireç ile karpuz kabuğu reçeli yaparken düdüklüyü havaya uçuran ve bir hafta boyunca mutfaktan, tavanlarda dahil olmak üzere kireç temizleyen kişi olarak, kendim adına katılıyorum. Kısacası bu aktivite ile ya korkumu yenecek ya da hayatıma düdüklü hiç almayacaktım. Kullanımdan önce sunum, bilgilendirme ve açıklamalarla geçen bir süre zarfında dikkatimi çeken iki nokta; kapağının kolay açılıp, sağlam bir şekilde kapanması ve ikramlık olarak hazırlanan sebzelerden özellikle brokolinin haşlandığı halde renginin aynı kalması.
Uygulama istasyonlarına geçildi. Balıklar geldi. Hem sosunu hem de balığı pişiriyoruz. Ve ben inatla "Kokacak, her taraf balık kokacak..." şeklinde bir tavır içine girdim. Çiğ ve ayıklanmış balık filetosunun içine ıspanak yaprakları sarıldı ve rulo haline getirilerek Tefal Nutricook'un içine yer alan sepete yerleştirildi. Hani ne kadar zorlayabiliriz durumu. Kokmayacak ve rulo şeklinde balığın içi de dahil olmak üzere pişecek. Hem de buhar çıkararak...
Aykut Hoca, gür sesiyle başımıza gelecekleri anlatıyor ve otomatik saat geri sayıyor. Ben de ise merak en üst düzeyde. Az kaldı. Hala ortada bir balık kokusu yok. Hani kokuyu duysam rahatlayacak kıvamdayım. Süre bitti. Alarm çaldı...
Kapak açıldı. Balık pişmişti, rengi değişmeden. Verdiğimiz gibi aldık içinden. Tabaklarımıza koyduk. Dibindeki aynı zamanda hazırlanan sosu üzerine dökülerek servise hazır hale getirildi. İpek küçük bir parça aldı. Kalanı benimdi. Denebilenecek hiçbir şey yok. Mükemmel. Ve hatta ötesi. Uzun zamandır yediğim en lezzetli balıktı...
Ve sırada Risotto. Daha önce MSA'da yapılan İtalyan Mutfağı eğitimine katılıp, birebir olarak nasıl yapıldığını ve aslında Risotto yapmanın her yiğidin harcı olmadığını öğrenmiştim. Düdüklüde bunu yapmak, aynı ayarı ve lezzeti yakalamak mucize olacaktı. Ve bir mucizeye tanıklık ettik. Yaptık. Yaptı...
Özetliyorum; Düşünmeyin, araştırmayın... Yormayın kendinizi. İhtiyacınız varsa Tefal size en yakın noktada duruyor. Değerlendirmek size kalmış.
İmza; ilkbaharı getirmeye inat etmiş rujlu kadın...
Sevgiler ve saygılar,
Devamını okuyun...(Read more...)>>
Sadece şarap değildir bence bekletilmesi gereken. Özellikle lezzetin beyindeki gri hücrelerde doruk noktasına ulaşması için gerekli bir süre gerekir bazı tariflere. Resmen bayatlaması gerekir, o lezzeti yakalamak için. Belki "Bayatlamak", yiyeceğe karşı ağır bir darbe olarak algılanabilinir. O zaman "Demlenmesi" olarak olayı değerlendirelim. Fırından yeni çıkan, tazecikten elma dolgulu kurabiye. Çok katı bir prensip olarak; ağzıma sürmem. En az bir gün bekledikten sonra o muhteşem ısırık alınır. İşte o zaman Hanya ile Konya arasındaki hesaplaşma neticelenir. Lezzeti oluşturan bütün parçalar yerli yerine oturmuştur. İşte birazdan okuyacağınız reçete de hemen tüketilmeyecekler listesinde. Kısacası saatleri 24 saat sonrasına ayarlıyoruz;
