İnek İstifa...

Bölümler halinde yazılar devam ederken, araya başka bir haber vermek durumunda kaldım. Yakın çevre bilir, Bebi 2 yaşını doldurmasına rağmen meme olayı devam etmekteydi. Zaman zaman beni oldukça zorlar konumlar olmadı değil. Maç seyreden koca amcalar içinde, sanki yıllardır ayrı kalmışta yeni kavuşmuş şekilde "meeemeeee" çığlıkları ve bakışların göğüs hizasında kitlenmesi yaşanan anlardan bir örnek... Doktorumuz 1,5 yaşından sonra istersem 2 yaşına kadar meme verebileceğimi söylemişti. Dino bu tavsiyeye şiddetle destek verdi. Benim ona getirdiğim açıklamaların açıkçası pek faydası olmadı. Neyse 2 yaşına bastı. Ve ben tamam dedim. Ama benim tamamın maalesef gerçek anlamda tamam olamadı. Annelerin uzakta olması işi daha zorlaştı. Çünkü bana göre bu bir annenin tek başına başarabileceği bir olay değil. Mutlaka bir destek gerekiyor. Marmaris'e gelme planlarını yaparken insanlar "tatil" dedi ve ben "meme" dedim. Annemlerin yanında bu olayı çözmek daha kolay oldu. Çok basit bir uygulama, açıkçası istemeden yapmak zorunda kaldığım bir yöntem; acı biber sürdük. Hiç ağlamadı. "Acii.." dedi ve güldü. Vazgeçti. Bir, iki deneme... Sonrası tamam... Bitti...
Daha öncekilerde ciddi olarak ben üzülmüştüm. Sanki aramızdaki bağda bir kopukluk olacak ve Bebi benden uzaklaşacakmış gibi hissetmiştim. Sonuca ulaştığımız bu denemede tekrar bu hissi yaşamayı bekledim. Olmadı… Bebi taktik yaptı. Özellikle uyumak için başvurduğumuz olayın şekli değişti. Münevver Anne’nin her gördüğünde “Keşke kızım bunu tülbentle alıştırsaydık.” dediği polar battaniye ile üstüme yatak hazırlayıp, kendini de o yatağa bırakıveriyor. Altta kalana ne olursa olsun mantığı devrede. İşin en acı tarafı öğlen uykusu oldu. Uyumuyor, sonra saat 18.00 sularında hoppaaa anneye tırman ve battaniye ile kapla… Gece uykusu kıvamında. Her şeyi bir anda beklemek olmaz ki…
İtiraf; rahatladım. Özel hayatıma kavuşmuşum gibi hissediyorum.
Sonuç; inek kesin istifa etti…