Çikolatalı Çatlak Kurabiye Ve Notlar...

10 günlük yolculuktan döndük. İstanbul'u sevsem de -ki bu sevginin nedense hep karşılıksız olduğunu düşünmekteyim, uzaklaşmak ve aile ile beraber olmak bana sakinleştirici etkisi yapmakta. Babaannemlerinde İzmir'e taşınmasıyla bütün aile camiasını yavaş yavaş o bölgelere yerleştirmeye başladık. Kayınvalideler Didim'de, annemler Marmaris'te, Babaanneler İzmir'de... Dino her seferinde "Darısı bizim başımıza" dese de, bu duaların kabul sürelerinin geçerliliği konusunda bende ciddi kuşkular oluşmakta. Bir şekilde acelemizin olmadığını , emeklilik döneminin oralarda yaşanacağını biliyorum. Ama ben yine de buzdolabının üzerine İzmir kartpostalı koydum, yanına da hayattan istediklerimi sıraladım. Şimdi bir taraftandan kurabiyeleri hazırlarken bir taraftan da onlara bakıyorum. Ve içimden kocaman bir "EVET" diyorum.

Kurabiyeler geçmeden, yolculuktan yanımızda getirdiklerimize bakalım. Bana göre ayrıcalığı hakeden ve keyiflendirenlerden bir tanesi Pınar ile tanışmamdı. Didim'de bir çocuk kıyafetleri satan dukkanda haldur huldur Zeyno'ya birşeyler ararken (Bebi'ye birşeyler bulma görevini Annem üstlenmişti.) yanımda bir ses: "Pardon , bir şey sorabilirim miyim?"... Ben kıyafetler ile ilgili soru beklerken karşımdaki bana "Siz o pastacısınız, değil mi?" sorusunu sordu. Gülümsedim, utandım ve "Evet" dedim. Şimdi bu noktada da araya girerek bir içe ve geçmişe yolculuk yapacağız beraber. "Pasta Atolyesi" programı başladığında sizden gelen çok güzel mailler oldu. Yakın çevrem ve bu maillerin bir kısmında "Neden bize haber vermedin?" şeklinde hafif bir sitem vardı. İşte bendeki problem burdaydı. Program ile ilgili görüşmeler yaklaşık 3 hafta sürdü. Bu süre zarfında kanalın bana sağladığı sadece yönetmen, stüdyo ortamı ve kameralardı. Sponsor bulma işi de bende olduğu için çok ciddi bir yoğunluk yaşandı. Hatta çekime 2 gün kala en önemli sponsorlardan olan mutfağın hala gelmemiş olması ve telefonlarıma çıkmaması ayrı bir sinir bozukluğu yaşatarak "Tamam bu iş buraya kadar..." dedirtti. 10 günlük süre zarfında yaklaşık 11 maket pastanın yapımı da hesaba katarsak, beynimdeki gri hücrelerin iflasına yaklaşmıştık. Fragman gösterilmesine rağmen olumsuzluklar içinde iş yürürmeye çalıştığı için açıkcası bu haberi kimseyle paylaşamadım. Mahçup olmak vardı. Ya olmazsa... Ya çekilmezse... Burda biraz empati yapmak sanırım olayı toparlayacak. Ve gelinen son aşamada 13 programın toplamını 3 günde çekip tamamladık. Yönetmenimiz Zeman'ın ve Işıl'ın emekleri ile güzel bir iş çıktı.. Bir de yanımda olan meleğimi unutmamak lazım. 06 Ekim'de son bölümü yayınlandı. Açıkcası tekrarı ve devamı olacak mı şu anda belli değil. Kanal ile görüşmeler devam ediyor. Haberi geldiğinde bu sefer mahçupluk yapmadan hemen duyurusunu yapacağım... Tekrar Pınar'a dönüyorum. Karşımda şeker birşey vardı. Heyecanlıydı, hemen şeker hamuru (fondant) olayına girdik. Almanya'da yaşadığı için sadece gliserin konusunda bir sıkıntı yaşamış. Didim'de alıp yanında götürecek. Ben İstanbul, O Almanya derken Didim'de buluştuk. Hoş bir kader...

Şimdi soruyorum size; Dışarda bardaktan boşanırcasına bir yağmur var. Ve 2,5 yaşındaki oğlunuz dışarı çıkmak istiyor. Yağmurda gezmek istiyormuş. Hem de bunu sırıtarak istiyor. Başına ne geleceğini ve ne kadar ıslanacağını bilerek. Ne yapardınız? ve ben ne yaptım?....

Üstte bir tshirt, altta kot pantalon...

Dino geldi, ayakkabılar giyildi...

Gemiyi terk eden insanlar misali ev terk edildi...

Şiddetini arttıran yağmurda, balkonlarda şaşkın bakışlar içinde seyreden insanlar eşliğinde...

Kahkahalar içinde koşulur...

Keşke fotoğraf makinamı unutmamış olsaydım...

Bebiye baktığımda ona bu özgürlüğü vermiş olduğumuz için kendime teşekkür ettim. Üstünü kirletmesini istemediğimizde dönüp te "Ama kirletmek güzeldir anne..." cevabını vererek reklama gönderme yapan çocuklardan bir tanesine sahip olmak keyifli... Sınırları içinde sınırsızca yaşamak şu anda ona verebileceğimiz bir hediye. Kimilerine göre sorumsuzca olarak nitelendirilen tarzımızın, açıkcası Bebi'yi tanıyan ve onunla beraber olan insanların yüzündeki gülümsemeleri gördüğümde yanlış olmadığını düşünüyorum. Evet, bence de kirlenmek güzel...

2 gün sonra gene yollarda olacağız. Benim için farklı bir yer... Bu sefer fotoğraf makinası kapının önünde. Unutmamak lazım. Hayırlısı ile gidelim ve dönelim diyorum. Şimdilik biraz site için, biraz da Bebi için yapılan kurabiye ile huzurlarınızdan ayrılıyorum. Sevgilerimle,

Çikolatalı Çatlak Kurabiye:

30 adet
Hazırlanma süresi: 25 dk
Pişme süresi: 15 dk
Servis süresi: 30 dk

Gerekli Malzemeler:

• 100gr/ 1 su bardağı bitter kuvertur çikolata (doğranmış)
• 80gr / 3 yemek kaşığı tereyağ
• 1cup / 220gr / 1 su bardağı toz şeker
• 1 yumurta (oda sıcaklığında)
• 1cup / 150gr / 1 su bardağı un
• 2 tablespoons / 2 yemek kaşığı kakao
• 1/4 teaspoon / 1 çay kaşığı karbonat
• 1/4 cup / 40gr / 1/2 su bardağı pudra şekeri

Çikolata ve tereyağ benmari usulü ocakta karıştırılarak eritilir. Diğer tarafta şeker, un, yumurta, kakao ve soda karbonat mikser ile çırpılır. Eritilmiş karışım bunun içine azar azar ilave edilir. Kaba yapışmayacak bir hamur elde edene kadar karıştırılır. Hazır olduğunda buzdolabında 15 dk dinlendirilir. Bu sırada fırın 160 derecede ön ısıtma yapılır. Soğumuş olan hamur buzdolabından çıkarılır. Ceviz büyüklüğünde toplar hazırlanır. Pudra şekeri olan bir kasede her tarafı iyice şeker ile kaplanana kadar yuvarlanır. Yağlı kağıt kaplı tepsiye aralıklı olarak (Pişerken yayılacaktır.) yerleştirilir. Ön ısıtma yapılmış fırında 15 dk pişirilir. Piştikten sonra soğuması için ızgaraya alınır. Afiyet olsun...

(Saat: 21.30 itibariyle not: Uğur Can, Merve Genç ve sevgili Yasemin'e hatırlatma ve düzeltme için teşekkürler...)